1938 rok

Do katowickiego Parku Kościuszki przeniesiono drewniany kościół z Syryni (1510 r.) oraz spichlerz dworski z Gołkowic (1688 r.). Zabytkowe obiekty miały być zaczątkiem budowy śląskiego skansenu, którego inicjatorem był dr Tadeusz Dobrowolski, ówczesny wojewódzki konserwator zabytków, dyrektor Muzeum Śląskiego w Katowicach oraz zasłużony teoretyk i praktyk w dziedzinie nowoczesnego muzealnictwa polskiego.

1952 rok

Na Walnym Zjeździe Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego w Katowicach Odział Śląski PTL zgłoszono wniosek o utworzenie śląskiego muzeum na wolnym powietrzu w Wojewódzkim Parku Kultury i Wypoczynku w Chorzowie. Pierwszą lokalizację skansenu zaproponowano w północno – wschodniej części WPKiW, ostatecznie muzeum zbudowano w jego części zachodniej.

1953 – 1957 rok

Po szczegółowej penetracji ówczesnego obszaru województwa katowickiego zewidencjonowano 850 obiektów drewnianych. Z tej liczby wytypowano zabytki kwalifikujące się do przeniesienia i budowy ekspozycji skansenowskiej, prezentującej górnośląskie i zagłębiowskie budownictwo wiejskie.

1961 – 1963 rok

Projekt zagospodarowania przestrzennego skansenu opracowali: mgr Maria Suboczowa i dr Anzelm Gorywoda.

1964 rok

Przeniesiono do skansenu pierwsze obiekty: wiatrak z Grzawy (1813 r.) i spichlerz plebański z Warszowic (poł. XVIII w.). Wkrótce potem prace budowlane przerwano na okres 5 lat.

1969 – 1975 rok

Wykonano prace związane z ukształtowaniem terenu pod zagrody chłopskie i obiekty wolno stojące, przygotowano ziemię pod przyszłe pola i łąki, posadzono pas zieleni na obrzeżach skansenu, drzewa i krzewy w ogródkach i sadach; zbudowano trzy stawy oraz ciek wodny niezbędny do uruchomienia młyna i folusza; wybudowano drogi, założono sieć hydrantową i elektryczną.

1975 rok

5 maja nastąpiło uroczyste otwarcie Górnośląskiego Parku Etnograficznego w Chorzowie. Zwiedzającym udostępniono 33 zabytkowe obiekty architektury wiejskiej.

1995 – 1997 rok

Przeniesiono i wybudowano kościół z Nieboczów (1791 r.) p.w. św. Józefa Robotnika. Świątynia przenoszona była dwukrotnie: do Kłokocina w 1971 r. i ostatecznie do chorzowskiego skansenu w 1995 r. Za realizację tego przedsięwzięcia Górnośląski Park Etnograficzny otrzymał I nagrodę w wojewódzkim konkursie p.t.: “Najważniejsze wydarzenie muzealne roku 1997”.

2002 rok

Skansen chorzowski umieszczono na Szlaku Architektury Drewnianej Województwa Śląskiego. Szlak turystyczny składa się z pięciu pętli (częstochowskiej, gliwickiej, rybnickiej, pszczyńskiej i beskidzkiej). Znajduje się na nim 71 miejscowości, w których można zwiedzać pojedyncze zabytki oraz zabytkowe zespoły drewnianego budownictwa.

2003 rok

Górnośląski Park Etnograficzny w Chorzowie prezentuje 60 zabytkowych obiektów dużej i małej architektury.

do 2009 roku

Przeniesiono i posadowiono: – piec wolno stojący z Landka – chałupy z: Łaz, Strzemieszyc, Rudy Śląskiej Bykowiny, Goleszowa, Wapienicy – stodołę z Istebnej – wiatrak z Ustronia Nierodzimia – spichlerz z Bojanowa – spichlerz – piwnicę z Brennej

do 2010 roku

Posadowiono 102 zabytkowe obiekty dużej i małej architektury.

20 października 2010

Zmieniono nazwę z Górnośląski Park Etnograficzny na Muzeum “Górnośląski Park Etnograficzny w Chorzowie”.